Hier een sfeerimpressie van dag 1.

Vanochtend om 12 uur hebben we een bijeenkomst gehad bij het bord waar volgend jaar het Moluks Landelijk Monument (MLM) moet komen. Er staat nu een bord met de aanduiding dat de Molukkers daar in 1951 aankwamen. We hebben daar een bordje op geplakt en erbij vermeld dat het bordje weggehaald kan worden, maar dat we in ieder geval iets hebben achtergelaten zodat men kan zien dat we er geweest zijn.
De 010-veteranen waren daar onder leiding van Martin Faas - een oude bekende van jou. Het was prijzenswaardig dat we daar midden in de nacht stonden met vier wildvreemden. Als laatste sloot Daniel aan, een reservist die al tien jaar reservist is maar geen veteraan en ook geen dienstplicht heeft vervuld. Hij is gewoon als reservist begonnen. Daniel is half-Molukker: zijn vader is Molukker en zijn moeder is Nederlandse.
Hij heeft een stuk met me opgelopen en ergens in Capelle sloot Martin Faas ook aan. We hebben de situatie besproken - was gezellig. We liepen ook weer eens verkeerd en zijn bij het oorlogsmonument van... ik weet niet meer welke plaats dat was. Daar stond Edu, mijn begeleider, en hij heeft ze teruggebracht naar hun stek. Daarna ben ik verder gelopen.
De route zoals ik die kende was veelal langs provinciale wegen - redelijk saai maar wel dwars door de natuur. Vandaag is de langste dag: 87 kilometer. Ik ben een paar keer verkeerd gelopen, dus ik denk dat ik wel 85 kilometer haal.
Ik ben nu op weg naar Kamp Amersfoort, wat op maandag gesloten is. Daar gaan we bij de poort ook een schildje plakken. Dan gaan we naar Eddy de Vos voor een massage - hij heeft me vorig jaar tijdens de Rondom ook gemasseerd (Praktijk MAZON met een Z). Daarna zakken we af naar Rob Krommenhoek van 85-3, die ons slaapplaatsen heeft aangeboden. Hopelijk krijgen we ook wat eten.
Morgen weer vroeg op, want dan gaan we vanuit Kamp Amersfoort naar Kattenberg Kamp Lunetten, het voormalige woonkamp. Dat bestaat trouwens nog steeds als Molukse wijk op het terrein. Daar hopen we ook de pers te ontmoeten. Ik krijg ze niet echt te pakken, maar ze hebben beloofd dat ze er zouden zijn (Brabants Dagblad). Ben benieuwd - ga nog even bellen, maar daar word ik altijd een beetje nerveus van als mensen niet opnemen.
Morgen naar Vught: 63 kilometer, dus toch wel 15 kilometer minder. Dat is ongeveer 3 uur lopen. Vandaag zijn we om half 1 begonnen. Gisteren heb ik de hele dag eigenlijk... ik stond vroeg op en heb ook nog 3 uur gewerkt, dus ik kon niet echt slapen. Als je vanochtend om 10 uur zo'n verschrikkelijke pijn in je nek hebt en toch al zo;n 25/26 uur al wakker bent, dan probeer je nog een half uurtje te slapen. Dat is wel een soort gelukt - een soort powernap.
Ik moet zeggen dat ik nu, met nog 12 kilometer te gaan, het wel een beetje zwaar heb. Maar goed, we zijn bijna klaar.
Dat was het. Ben benieuwd of het opgenomen is.
Groet!

Hier een sfeerimpressie van dag 2.

Dag twee, we zijn om kwart over vier vertrokken. Koen Zwezerijnen, een oude schoolgenoot van mij van de middelbare school, sloot bij ons aan. Ergens rondom Doorn liep hij mee tot aan Wijk bij Duurstede. Het was bloedje, bloedje, bloedje heet. Eigenlijk hebben we alleen maar door de weides en grasvelden gelopen. Het was vrij eentonig en het enige voordeel was dat het in ieder geval tien kilometer minder lang was dan gisteren. Uiteindelijk zijn we aangekomen in kamp Vught. Dat is woonoord Lunetten, het enige woonoord dat nog gevestigd is op de originele plaats. Daar hebben we een heel fijn samenzijn gehad met de wijkraad, om het zo maar te zeggen. Een man of acht, negen ontving ons hartelijk. Het leuke was dat het Brabants Dagblad er ook was en die maakt een reportage voor aanstaande donderdag.

Nu, samen met Purvis zijn we naar zijn fysiotherapeut gegaan in Den Dungen. En nou, die heeft me heerlijk onderhanden genomen. Ik lig nu op bed na een heerlijke maaltijd. Alles is heerlijk als je zo moe bent als ik nu ben. Morgen gaan we ietsjes later weg en gaan we richting Lunteren. Het leuke is dat we morgen Dagblad Trouw, met een journalist en fotograaf, zeg maar over de vloer krijgen. In Ommeren ontmoeten we elkaar om één uur en dan loopt een bewoner van Woonoord Lunetten mee. Het kamp Vught, Simon Manuputty en Gusto Hetharie die ik zelf een paar keer heb mogen interviewen en die vorig jaar ook meeliepen rondom het IJsselmeer. Zijn vader heeft een verleden bij het RST, dus de voorloper van het KCT. Hij is zelf adjudant buiten dienst van de Marechaussee en hij loopt morgen ook mee en wordt geïnterviewd door journalist Zoran.

Morgen slapen we bij Evert Top, een lichtingsgenoot van Purvis en mij, en we ontmoeten elkaar daar in Lunteren bij het Moluks-monument op de begraafplaats aan de Dorpsstraat in Lunteren. We worden daar ontvangen door ook iets van een wijkraad. Ik weet niet helemaal duidelijk wie ons daar ontvangt, maar in ieder geval, als het net zo hartelijk is als vandaag, dan ben ik een gelukkig man. Ik ga nu lekker slapen en tot morgen.

Hier een sfeerimpressie van dag 3.

Vandaag vroeg vertrokken vanuit ons slaapplek bij Purvis thuis in Den Dungen. Richting Lunteren. En het beloofde een mooie dag te worden. Helder weer. Je voelde de verzengende hitte al in de lucht hangen.

En op een gegeven moment moest ik toiletteren, zeg maar, in de vrije natuur. En ik loop een talud op om bij Purvis wc-papier te halen. Ik daal af en ik zie een wandelaar aankomen. Ik denk nou even snel, want anders ziet die kerel mij nou mijn behoefte doen. En ik ben klaar, ik loop richting Lunteren om het zo maar te zeggen. Ik kruis die kerel. Zeg die kerel gedag. Dag meneer, zegt die kerel en daarna, ja passeert ie mij en komt achter mij aan en ik zeg van goh bent u de weg kwijt ofzo kan ik u helpen? En op het moment dat ik dat zeg hoor ik uit zijn telefoon mijn podcast afspelen. En ik zeg in volle verbazing midden hè om 5 uur ‘s-ochtends in volle verbazing zeg ik tegen de kerel: Dat ben ik! En ja, ik was echt ik was echt helemaal perplex. Was het dus een van mijn trouwste luisteraars en donateurs: Les Luisman. Nou ik heb echt nog, nou de laatste 10 jaar heb ik niet zo'n goede grap meegemaakt dus ik was erg erg verrast en nou Les heeft met stukken met me meegelopen en nou Les nog super bedankt, echt het is een verhaal voor m'n leven gebleven.

Nou het landschap werd gekenmerkt door veel rivieren, de Maas de Waal, ik denk dat we 3 of 4 keer een pontje hebben moeten nemen uiteindelijk in Tiel zijn aangekomen. En we zouden onderweg, oh nee daarvoor hebben we de journalist Soran van Dagblad Trouw en de fotograaf hebben we ontmoet Simon van kamp Vught die we gisteravond hebben gezien, die had Edu, Purvis dus, meegenomen opgehaald uit kamp Vught en die werd ook geïnterviewd en Gusto Hethari, andere Molukker die ik 2 keer heb mogen interviewen, bestuurslid van molukkers bij de krijgsmacht die liep ook een stukje mee en werd ook geïnterviewd.

En wij liepen naar Ommeren naar Cafetaria Calimero, en ja mijn fantastische sponsor Jaap Vermeer die eigenlijk niet vernoemd wil worden of genoemd wil worden trakteerde ons daar op een heerlijke lunch, als je het zo warm hebt en behoefte aan vet hebt. Lekkere patat met dubbel mayonaise, lekkere sinas en kaassoufflé na alles wat we daar hadden Toen zijn nadat we innige afscheid van Jaap hebben genomen zijn we naar richting de pont weer gelopen, een van de andere pontjes, o ja die naar Tiel. En Gusto en Simon liepen met me mee en hebben we daar afscheid genomen en werden door Edu Purvis dus thuisgebracht.

Nou ik heb lopen stompen naar Lunteren waar Fintje ons stond op te wachten met haar buurvrouw, ben de naam vergeten, sorry. En die zijn van de stichting die het Molukse werk hier in de gemeente doen en zijn we naar het Moluks museum geweest op de Dorpsstraat, hebben daar het schildje met ons logo aangeboden en daarna ben ik naar de fysiotherapeut gegaan, Ben Tiggelaar, nou ik kan veel zeggen maar dit was toch een van de beste sportmasseurs die ik die ik mee heb mogen maken, de man is, ziet slecht, en hoe noem je dat ook weer? Nou ziet slecht en ziet alleen nog zwart en wit en dat dan voor twee procent of zo, dus zijn handen zijn zijn ogen, nou heeft me opgeknapt zijn we naar Evert Top gegaan, mede bestuurslid van Stichting Jouw verhaal of bestuurslid van Stichting Jouw Verhaal en mede pelotonsgenoot van Purvis en mij en alvorens bij hun aan het landen hebben we ook nog biertje gedronken met Henk Hoornenborch, ook uit ons uit ons peloton van 42 jaar terug of in ieder geval ECO en die was hier als vrijwilliger met bejaarden op  vakantie en dus dat was ja was een geweldig geweldig weerzien, niet dat ik nou heel veel met hem optrok vroeger want hij was chauffeur maar ja dat je dan toch iemand 42 jaar daarna dan toch weer ziet en dat het gezellig is en ja dat dat deed mij wel wat.

Nou vanavond lekker gegeten. Moluks gegeten, want Evert is getrouwd met ‘n Molukse met Saskia. De eerste keer dat ik haar zag, ja supergrappig mens en dus dat was ja het was heel fantastisch.

Enige, ja smet op de avond is dat Purvis bij het betreden van zijn bus of in ieder geval het uitstijgen van z'n bus door zijn enkel ging en er zit nu echt een gigantisch ei op zijn enkel dus we moeten even kijken hoe dat hoe dat morgen gaat, nou ik ga lekker tukken en tot morgen, hoi.

Hier een sfeerimpressie van dag 4.

Dag vier van de tocht naar herstel, Melangkah. Vanochtend iets te laat opgestaan maar we stonden bij, we sliepen bij, onze pelotonsmaat Evert Top. Gisteravond werden we ook nog verblijd met de komst van Henk Hoornenborch. Ik weet niet of ik dat al verteld had, maar dat maakte dat we wat later naar bed gingen maar het was erg gezellig.

Vanochtend constateerde Purvis dat hij nog steeds last had van zijn enkel waar die er gisteravond doorheen was gegaan. O ja dat heb ik wel verteld, gisteravond doorheen was gegaan.

We zijn gestart we hebben iets gesmokkeld we zijn iets verder weggegaan want anders zouden we het niet gaan redden. Niet te veel hoor, maar half verwege, even kijken om een uur of een elf hadden we met Jaap Medendorp afgesproken. Jaap een geïnterviewde van de van de Mutsdas podcast en daarnaast een zeer aimabel mens. Trakteerde ons op een lekker gebakje en een kop koffie bij de alom bekende bakkerij in die omgeving, Schreuder in Uddel. Jaap woont zelf in Apeldoorn waar ook een dependance zit of het hoofdkantoor of de hoofdwinkel van Schreuder.

Opgelopen, onderweg werd er getoeterd komt daar in één keer Jimmy uit de auto te zitten. Jimmy is degene die samen met Debbie gereageerd heeft op een oproep van mij op LinkedIn om ons administratief te ondersteunen. Hij had een auto gekocht en was samen met zijn vrouw Rachel en die was voor onderhoud bij een garage en toen hadden ze het idee geopperd of Jimmy dan want die zit volgens mij vol met dat soort ideeën, gaan we even bij Stefan langs.

Nou en toen vertelde ik dat ik twee uur later met Nico en met Ad van der Kreeken had afgesproken. Nou daar zijn ze dus ook nog even naartoe gereden dus ergens rond 1 waren we in Vierhout, hebben een bakje koffie gedaan en heb ik Nico een cadeautje mogen overhandigen voor het alle werk. Het stille werk wat hij op de achtergrond doet, waarmee hij de Stichting Jouw Verhaal maar ook dit Moluks initiatief, nou ja, de kwestie aanhangig maakt en in beeld brengt door die website op een fantastische manier vorm te geven.

Nou toen ik daar weg ging toen was het even stompen nog en nou waar ik al bang voor was, Ad van der Kreeken liep nog een stukje mee, maar toen hij me alleen had gelaten, nou toen sloeg het noodlot toe want ik was echt volledig de weg kwijt dus heb ik Purvis gebeld en die heeft me een kilometer of 3 verderop neergezet. Ja ik denk zeg het maar en toen ben ik naar Zwolle gelopen nou gelukkig was het weer lekker warm nou in Zwolle de laatste kilometer ben ik ook nog even opgehaald door Purvis.

Nou dan liep ik met mijn tong op mijn schoenen of hoe noem je dat en we hadden om 7 uur afgesproken met vertegenwoordigers van de Molukse Zwolse gemeenschap en werden daar opgehaald gewacht door Dian en Nico en ja, ik weet haar naam niet meer maar de vrouw die wiens man Molukker was daar zijn we bij het Namenmonument wezen kijken. Het Namenmonument met alle namen van de KNIL militairen die naar Zwolle zijn verhuisd/verplaatst/gedeporteerd, ja, hoe je het ook wil noemen, ze zijn allemaal overleden en het mooie was dat er een afkorting op stond en dat betekende in het Maleis vader en dat waren dus allemaal vaders en die zijn allemaal overleden en nou goed daarnaast was het mooie dat alle Molukse graven dat die dus voor eeuwig afgekocht zijn door de gemeente maar daarnaast vond ik eigenlijk ook mooi dat had ik nog nooit gezien in ieder geval dat elk graf voorzien was van een veteranen teken. Ja het is een kleine pleister op de wonden natuurlijk maar het is in ieder geval de bevestiging dat de Molukse KNIL militairen als veteraan gezien worden. Nou daar nog even gediscussieerd nou niet zozeer gediscussieerd maar in ieder geval even gelevel’d en even gedachten uitgewisseld wat of de actie zin heeft of de actie wellicht ondersteund kan worden wat voor zin het heeft allerlei vragen kwamen voorbij en hebben we even nou ja van gedachten gewisseld zijn we weer in de auto gestapt naar de krachtcentrale gegaan al waar Dirk Dijk ons kon behandelen in ieder geval hoe heet dat Edu van zijn pijn aan zijn enkel verlossend door ‘m goed in te tapen en mij goed te masseren met kuitjes en mijn bovenbenen.

Daarna zijn we verder gereden naar Huub. Huub en z'n vrouw en dochter Chloé die hebben ons ontvangen in een prachtig huis met uitzicht over de IJssel, en nu is het alweer half elf kwart voor elf dus weer veel te laat. Morgen laatste dag op naar eh nou Westerbork. We hebben nog even de RTV Oost en eh RTV Drenthe geactiveerd. Nou, kijken en de telegraaf kijken of dat nog wat uithaalt als ze geïnteresseerd zouden zijn dan zouden ze reageren. Ik ben benieuwd eh ik ben niet ontevreden over de pers aandacht die we tot nu toe hebben gehad maar alles wat erbij komt is natuurlijk meegenomen.

Nou, ik kan nu al terugzien op een zeer geslaagde week. Ik hoef in ieder geval qua huidskleur niet meer op vakantie. En, eh, zeer dankbaar voor hetgeen het tot nu toe heeft opgeleverd en de laatste woorden zal ik morgen tot jullie richten als ik weer huiswaarts keer samen met Edu. Nou, welterusten, hoi.

Hier een sfeerimpressie van dag 5.

Een uur te laat vertrokken vandaag. Verslapen. We hebben gesmokkeld: 4 kilometer, 3-4 kilometer. Om dat uurtje in te halen en niet te laat te komen op de afspraak die ik had met  Öner Çatalpinar. Die zou van 6 tot 8 meelopen. Öner uit Den Haag. Een kerel die zich inzet voor het Multicultureel Netwerk Defensie. Ik heb hem alles verteld, hij heeft mij alles verteld. En we hebben besloten om samen wat te gaan doen. Interessante discussie, nee geen discussie, het was gewoon een gesprek. Soms klikt het met mensen, en dat was bij Öner het geval. Hij heeft ook de baretten-toko.nl en hij heeft me een klein, kek groen baretje gegeven. Van welke makelij dat was, weet ik niet; of dat nu juist Engels was of juist Frans, maar in ieder geval, het maakt je compact. Dus niet zo'n groot vliegdekschip op je hoofd, maar een klein compact dingetje. Nou, ik ga hem van de week even indragen. Hij heeft me uitgelegd hoe dat moet, en dan ga ik op veteranen dag hem dragen, wellicht.

Nou, daarna ben ik even gaan lunchen bij Poiesz, zo'n Friese supermarkt van origine daar in Drenthe. En toen ben ik eigenlijk de slag aangegaan met de hitte en met de lange wegen. Nou, gesteund door Purvis, mijn maat natuurlijk, hebben we op een gegeven moment toch besloten, vijf kilometer voor het einde, om ermee te stoppen. Het was ook bloedheet, en ik moest op tijd bij de fysio zijn. We wilden ook een keer fatsoenlijk eten in alle rust.

We denken dat we vandaag, al met al, toch een kilometer of 60-70 hebben gelopen of zo, met natuurlijk hier en daar weer de verkeerde wegen genomen. Dus we zijn toch boven die 350 kilometers uitgekomen. Nou ja, maakt allemaal niet veel uit.

Ik ben weer bij Eddy geweest, de fysio of de sportmasseur in Amersfoort.

Op uitnodiging van Purvis zijn we lekker bij Van der Valk wezen eten, gezellig aan de snelweg. We hebben elkaar omhelst. Ik ken Purvis natuurlijk al 42 jaar, maar het is gewoon goed te zien dat, ja, zo'n ECO dan wel gewoon een diensttijd in het algemeen. Maar goed, wij hebben dat dan misschien wat intenser meegemaakt met elkaar, dat dat toch een band schept voor het leven. Dat kwam eigenlijk tot uiting bij het zoeken naar de Schattenberg-markering, het monument op Kamp Westerbork. Het einde konden we allebei weer niet vinden. Natuurlijk hadden we wel verkeerde coördinaten opgegeven gekregen door iemand van Kamp Westerbork. Geeft altijd iemand anders de schuld, wijze les.

Nou, uiteindelijk hebben we daar de foto's genomen die moeten bewijzen dat we er geweest zijn. Niet lopend, want dan het ook nog acht kilometer boven die 70, moeilijke rekensom. Uiteindelijk hebben we dit dus zo weten te volbrengen.

Ik heb besloten om, en zeker omdat Nico daar niet zo zeer op aandrong maar dat wel een leuk idee vond, om volgende week, ja, ik weet niet of ik echt veel tijd heb, maar in ieder geval een podcast te maken over dit avontuur. En dan vooral eigenlijk de meningen die tot ons zijn gekomen uit de Molukse gemeenschap.

Morgen is de herdenking op Bronbeek, de eerste Molukse herdenking bij het Molukse monument. Ik zal daar niet bij zijn omdat thuis ook aandacht behoeft, en ik ga even genieten van mijn vrije tijd.

Nou, dank je wel voor de aandacht, en ik hou jullie op de hoogte als de podcast online staat. Hoi!