HET TEAM

Geboren in Goes op 11 oktober 1962. Militair sinds 1981.

Ik woon in Dinxperlo, samen met Natascha en twee bonuskinderen. Momenteel vervul ik mijn laatste functie bij het Nederlands Veteraneninstituut. Ik ben luitenant-kolonel bij het Regiment Van Heutsz.

Vanuit mijn interesse in geschiedenis én de traditie van mijn regiment (met wortels in Korea en het KNIL) ben ik diep verontwaardigd over hoe onze Molukse wapenbroeders zijn behandeld door de Staat der Nederlanden.

Die verontwaardiging drijft mij, om me in te zetten voor officiële excuses van de Staat — zodat onze Molukse medestrijders, hun families en nazaten recht wordt gedaan.

Ik ben Stefan Vreugdenburg (1963) en maak defensiegerelateerde podcasts.

De oproep van Ad van de Kreeke raakte me direct. Ik stelde mezelf de vraag:

Hoe kun je vandaag mensen werven voor Defensie, terwijl je als overheid in het verleden zó met je eigen militairen bent omgegaan?

Wat er met het Molukse volk is gebeurd, vind ik ronduit schandalig. Daarom zet ik me in voor dit burgerinitiatief, vanuit overtuiging en betrokkenheid.

https://stichtingjouwverhaal.nl/host

Geboren in Deventer op 16 juni 1963
Aoo der Koninklijke Marechaussee (b.d.)

Ik woon sinds kort in Arnhem, samen met Nicole Steijn. Na 36 jaar dienst bij de Koninklijke Marechaussee ben ik sinds 2022 met FLO. Tijdens mijn loopbaan heb ik vijf missies vervuld: Sinaï, Bosnië (2x), Irak en Soedan.

Bij een herdenking bij het KNIL-monument op Bronbeek ontmoette ik Ad van de Kreeke. Zijn verhaal over het Regiment Van Heutsz raakte me diep.

Als zoon van een KNIL-commando en eerste generatie Molukse ouders voel ik de morele plicht om hun verhaal levend te houden.

Het is onze taak als Nederland, als (niet-)actieve veteranen en als medemensen om hen eindelijk de erkenning en waardigheid te geven die ze verdienen. Lest we forget.

Geboren in Haarlem (1965) en werkzaam bij Defensie JIVC (IT-manager).

Mijn schoonvader (KNIL soldaat) is met de familie Malawauw naar Nederland gekomen in 1951 (verscheept met de Goya).
Mijn oma, vader en oom hebben van 1942 – 1945 in een Jappenkamp (Banjoebiroe) op Java gezeten.
Mijn oudoom (de broer van mijn oma) was KNIL soldaat. Is krijgsgevangen gemaakt; van Singapore verscheept (15 jan 1943) naar Birma en door met de trein naar Thailand. Op 3 maart 1943 overleden.

Ik heb altijd interesse gehad voor de verhalen over de KNIL. Meest schokkende is de behandeling van de Molukse KNIL en hun familie, hier in barakken gedumpt, ontslagen uit het KNIL bij aankomst in Nederland en ook nog even de reis moeten betalen. Schandalig.

Mijn naam is Patrick van der Vegt. Ik ben grafisch vormgever, zelfstandig ondernemer en woonachtig in Haarlem. Vanuit mijn vak heb ik diverse Defensieprojecten mogen ondersteunen met huisstijl en webdesign.

Mijn belangstelling voor militaire geschiedenis is groot. Het onrecht dat Molukse KNIL-militairen is aangedaan raakt me diep. Als veteraan en wapenbroeder voel ik de verantwoordelijkheid om dit onrecht onder de aandacht te brengen.

De kernwaarden van Veteranen Kennemerland en de Bond van Wapenbroeders — saamhorigheid en kameraadschap — draag ik ook in dit initiatief uit.

Ik steun dit burgerinitiatief van harte en verbind me er met trots aan.

Het KNIL dreigt te verdwijnen uit onze geschiedenisboeken. Daarmee dreigt ook een zwarte bladzijde uit ons verleden geruisloos te vervagen — en dat is onaanvaardbaar.

Ik ben de zesde generatie militair in mijn familie; mijn twee zoons, beiden sergeant-majoor, vormen de zevende.

Ik heb hen alles verteld over de behandeling van onze voorouders. Mensen die met hart en ziel dienden — en wier trots later werd vertrapt.

Mijn levensles aan hen is:
“Bijt nooit in de hand die je voedt, maar vergeet nooit je geschiedenis.”

Ik steun dit initiatief en de gedreven inzet van Ad van de Kreeke vol vertrouwen.

Mijn naam is Gina van Willigenburg-Malawauw, 62 jaar. Samen met Steven woon ik in de mooie stad Haarlem.

Voor wijlen mijn vader, opa, en andere Molukse familieleden die in het KNIL hebben gediend, komt een excuus helaas te laat. Immers, velen van hen zijn niet meer onder ons.

Moedige strijders, die alles gaven voor de Nederlandse 3-kleur, werden bij aankomst in dit land als 3e rangs burgers behandeld, door een onbetrouwbare Nederlandse regering.

Dit initiatief steun ik van harte, want de waarheid moet uit de Nederlandse doofpot!
Heel veel dank aan Ad van de Kreeke, die deze verborgen gehouden geschiedenis, aan het daglicht brengt.

Mijn naam is Marc Matitaputtij. Ik diende als huzaar der 1e klasse bij de Koninklijke Landmacht en vervolgens vijf jaar als KVV’er bij het Korps Mariniers.

Mijn uitzending naar de Sinaï voor de MFO gaf mij de status van veteraan.

Mijn motivatie voor deelname aan dit initiatief ligt bij het verhaal van mijn grootvader. Tijdens de Japanse bezetting werd hij mishandeld omdat hij zich beschermend over een staatsieportret van de koningin wierp. Zijn loyaliteit was onwankelbaar.

Diezelfde loyaliteit is later door Nederland beschaamd. Daarom steun ik dit initiatief met overtuiging.

Ik ben Arthur Dias, zoon van een KNIL-verbindelaar en zelf 28 jaar in dezelfde functie werkzaam geweest bij de Koninklijke Luchtmacht (KLu).

Mijn uitzending naar de Sinaï in 1987 voor de Multinational Force & Observers (MFO) gaf mij de status van veteraan. Daarna werkte ik tot aan mijn pensioen bij Rijkswaterstaat.

Tegenwoordig ben ik penningmeester van de Stichting Molukkers bij de Krijgsmacht. Onze missie: eer en respect voor de eerste generatie Molukse KNIL-militairen — en hun verhaal levend houden.

Ik ondersteun deze actie met hart en ziel. Het is onverteerbaar hoe Nederland met ons is omgegaan. Dat mag nooit vergeten worden.

Mijn naam is Debby Saptenno, woonachtig in Amsterdam, in het dagelijks leven opleidingsmanager van de Airport Safety & Security Academy maar bovenal kleindochter van een sergeant majoor van het KNIL.

De verontwaardiging van Ad van de Kreeke raakte me diep en bracht me terug naar het verhaal van mijn opa die als een van de eerste militairen na aankomst in Nederland, zijn ontslag als militair, in 1951 aanvocht. In eerste aanleg werd het beroep gegrond en het ontslag nietig verklaard door het Militaire Ambtenarengerecht. In het hoger beroep, aangespannen door de Staat, werd het beroep echter afgewezen. De vernedering was compleet. Een postuum excuus zou wat mij betreft dan ook op zijn plaats zijn.