Toen ik in de periode 2006-2021 voorzitter van VOMI NL was, kreeg ik weer intensiever contact met de Molukse gemeenschap en de positieve ervaringen uit mijn jeugd hebben mij zeker geholpen om de goede band met hen te verstevigen. 

Van 2017-2021 had ik namens het Veteranen Platform zitting in de Maatschappelijke Klankbordgroep van het Dekolonisatie onderzoek. Met de focus op het door Nederlandse militairen toegepaste geweld in het voormalig Nederlands Oost Indie, was er geen aandacht voor de beschamende wijze waarop KNIL militairen en hun gezinnen die vanaf 1950 naar Nederland kwamen, werden ondergebracht en behandeld. Daar mogen wij als Nederland,  bij monde van de Minister- President, wel eens expliciet excuses voor aanbieden. Veel KNIL militairen zijn helaas niet meer in leven maar het zal latere generaties Molukkers, waaronder mijn oude klasgenoten, zeker goed doen !

De Molukkers kwamen in 1951 naar Nederland, veelal als ex-KNIL-militairen (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger) en hun families, nadat Indonesië onafhankelijk was geworden. Zij waren naar Nederland gebracht onder de belofte dat het tijdelijk zou zijn, maar bleven uiteindelijk permanent, vaak onder moeilijke omstandigheden en zonder eerlijke behandeling. Ze werden aanvankelijk ondergebracht in oude kampen (zoals Westerbork) en jarenlang gemarginaliseerd. Vooral hun voormalige militaire status werd nooit goed erkend.

Het ontbreken van structurele erkenning van hun bijdrage als militairen en de langdurige detentie in afgelegen kampen als ook het gebrek aan integratiebeleid en toekomstperspectief zijn een doorn in het oog van de Molukse gemeenschap en velen in de Nederlandse samenleving. Een gemeenschap die alles heeft gegeven voor Nederland is onrecht aangedaan. Het uitblijven van publieke en formele excuses van Defensie is pijnlijk en onnavolgbaar.

Hoe kunnen wij spreken over anderen wanneer wij onze eigen mensen niet met respect en eer behandelen? Ik ondersteun de oproep om het geluid van de Molukse kwestie te laten horen. Broeders ondersteunen elkaar en laten elkaar niet vallen…

In ‘Barak 85 kamer 10’ beschrijf ik mijn kindertijd in Moluks woonoord Schattenberg, voormalig kamp Westerbork, in erbarmelijke leefomstandigheden, te midden van getraumatiseerde volwassenen, voormalige KNIL-militairen. Een zelfde kindertijd als van duizenden generatiegenoten.
Onze barak, barak 85, was een van de meest vervallen, tochtige barakken van het kamp. Er was geen warm water, geen keuken en amper sanitair. In feite onbewoonbaar. Ramen en deuren waren kapot, of ontbraken. Het wemelde er van het ongedierte. Er was regelmatig kortsluiting en soms zelfs brand. Eind jaren zestig kwamen drie kinderen uit een gezin om bij een brand. De kindersterfte was hoger dan gemiddeld, onder meer als gevolg van longontsteking.
Vaders in het kampten met een oorlogstrauma. Zo ook mijn vader. Opgelopen in het Jappenkamp. Alsook een kapotte long, als gevolg van mishandelingen.
Trauma of niet, na de oorlog moesten onze vader de wapens weer oppakken in de Onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië.
Hierna volgde een jarenlange respectloze, harteloze en rechtenloze behandeling door de Nederlandse staat. Zo werd onze vaders, op het schip naar Nederland, meegedeeld, dat zij met onmiddellijke ingang waren ontslagen uit militaire dienst. Daarna was er de jarenlange erbarmelijke huisvesting. Ze werden ‘onder curatele’ geplaatst van de Centrale Ambonezen Zorg. Die bepaalde bijna alles voor ze: huisvesting, voeding via gaarkeukens en naar welke school hun kinderen gingen. Van Nederlands leren, of een vakopleiding doen, was geen sprake. Sowieso mochten ze de eerste jaren niet werken.
Totdat de regering na enkele jaren de Centrale Ambonezen Zorg ophief. Voor mijn vader, toen 51 jaar – die geen Nederlands sprak en geen diploma had – betekende dat, dat hij in ploegendienst in een fabriek aan de slag moest.
Hij overleed in december 1970. Hij was 65 jaar, een gebroken man, lichamelijk en mentaal. Verteerd door heimwee naar zijn land en verdriet om het gemis van familie en geknakt in zijn eer als militair.
Het moge duidelijk zijn: het is de hoogste tijd voor eerherstel van onze vaders en moeders van de kant van de Nederlandse staat.

Ik kom al sinds mijn 8e levensjaar in de Molukse gemeenschap. Ik heb met ze gevoetbald, kattenkwaad uitgehaald, muziek gemaakt, er was verliefdheid, vriendschappen gemaakt en nog veel meer. Ongedwongen kreeg ik gaandeweg steeds meer kennis van hun historie en de rol van Nederland daarin.

Onvergetelijk blijft de verbazingwekkende gastvrijheid die ik mocht ontvangen. Al was het midden in de nacht na een optreden met onze band, waarvan meerdere leden Molukse roots hadden, niets was te gek, ze doen onder geen omstandigheden afstand van hun warme en trotse cultuur. Een mooie cultuur, een prachtig volk!

Bijzonder was dat ik in mijn Haagse politietijd ook veel met de Molukse gemeenschap te maken kreeg rondom de jaarlijkse demonstraties of manifestaties op 25 april. Mijn kennis en vriendschappen binnen de Molukse gemeenschap hielpen mij om met begrip voor en kennis van de geschiedenis van de Molukse gemeenschap in Nederland de activiteiten zo goeds mogelijk te faciliteren.

Ik vind het een grote eer om op mijn 63e iets terug te kunnen doen voor al het mooie dat de Molukse gemeenschap mij heeft geschonken. Maar bovenal om iets bij te kunnen dragen in de terechte roep om excuses en erkenning van wat de Molukse gemeenschap en haar oud KNILstrijders voor Nederland hebben opgeofferd.

Auteur, historicus, lid Traditiecommissie Korps Inlichtingen & Veiligheid 'Prinses Alexia', Adjunct-hoofdredacteur Bersama Magazine

Ik schaam me kapot voor de botte en beledigende behandeling van de Molukse KNIL-militairen door de Nederlandse overheid. Er is hier duidelijk sprake van 'unfinished business' die eens en voor altijd recht gezet moet worden. Dat is niet alleen een daad van rechtvaardigheid maar tevens de enige juiste manier om met elkaar verder te kunnen en daarmee bij te dragen aan cohesie in de samenleving. Ik ben trots op de Molukkers en voel daarom de plicht bij te dragen aan dit belangwekkende initiatief.

Vanuit vertrouwen in de Nederlandse regering en overtuiging dat zij het goede deden vochten zij voor onze Nederlandse belangen.

Schouder aan schouder onder de zwaarste omstandigheden vochten zij samen met hun Nederlandse collega's. Blootgesteld aan de verschrikkingen en erbarmelijke omstandigheden van oorlogvoeren brachten zij offers voor de welvaart van Nederland. Fysiek en mentaal belast, verwond, zelfs getraumatiseerd, of in het ergste geval, gesneuveld, maar immer loyaal.

Als veteraan besef ik mij terdege dat dergelijke verschrikkingen een band schept van vertrouwen en loyaliteit tussen militairen. Tijdens het gevecht telt afkomst, rang, religie, niet. Vertrouwen en loyaliteit wel, iets wat de Nederlandse staat niet heeft laten zien ten aanzien van de behandeling van de KNIL-militairen. Tijdens conflicten zijn het behoud van het morele kompas voor militairen essentieel, dat is wat ons onderscheid van barbaren en waar wij (terecht) op mogen, moeten worden afgerekend. Echter, de militairen zijn het instrument van de politiek en derhalve dient ook de politiek blijk te geven het morele kompas op koers te houden. Dat heeft de Nederlandse regering niet gedaan en vereist excuses van de politiek en erkenning van de gemaakte fouten aan de KNIL-militairen.

Het gevoel van schaamte blijft achter, al reeds sinds 1951, het jaar waarin wij onze meest moedige KNIL soldaten, onze Molukkers, onze Ambonezen, repatriëren naar Nederland en voorts volstrekt vernederen. Laatste, ethisch volstrekt verwerpelijk tot op de dag van vandaag. Zoiets doe je gewoonweg niet, weliswaar veilig in Nederland maar ‘totally left behind’.

Het enige dat hier telt is een rechte rug en een oprecht excuus waardoor wij weer trots voelen en anderen met respect naar ons kijken. Immers er is geen excuus om dat besluit niet te nemen, of om in bescheidenheid de woorden van Martin Luther King jr. te citeren: “The time is always right to do what is right!”

Als getogen Hagenaar(inmiddels 60) ben ik opgetrokken met vele mensen in vele hoedanigheden. Mijn vader was officier en veel weg, maar thuis was wel orde en discipline. Ook sporten en vechten hoorde daarbij. Aangezien mijn ouders gingen scheiden op mijn 14de leefde ik veel buitenshuis. Opvallend was dat ik me het meest welkom voelde in de Indische gemeenschap. Er was altijd eten beschikbaar en je werd liefdevol ontvangen.
Ook in het verenigingsleven was ik opgenomen in de Indo gemeenschap, onze kantine heette dus ook de Koempoelan. Waar je dus ook altijd risolles en sate kon krijgen.
Toen ik na 7 jaar HAVO nog niet wist wat ik wilde, was het niet vreemd dat ik op een gegeven moment bij het KCT de commando-"groene"baret haalde.
Ook in deze gemeenschap ben je heel close. Na 40 jaar groene baret, hebben we nog steeds contact met elkaar. En helpen uiteraard elkaar waar nodig.
Door dit verleden ben ik ook met familie Westerling in aanraking gekomen en het heeft mij zeer bevreemd dat Nederland zo "negatief", over de inzet van ons leger is geweest en met name over Kapitein Westerling. Als je de literatuur erop na leest dan zijn daar uiteraard vervelende dingen gebeurt, maar dat is altijd in opdracht geweest van de regering.
Ik ben een paar keer in Indonesië geweest en ben altijd goed ontvangen als "Belanda".

Zowel in de privé sfeer als in mijn militaire loopbaan veel positieve ervaring opgedaan met de Molukse gemeenschap.

In mijn KCT periode afscheid moeten nemen van een grote Molukse operator en een top commando Ferry Huwae.

Dankbaar hier ‘op eigen wijze’ aan te kunnen bijdragen aan het initiatief excuses voor de Molukse gemeenschap.

Onze militaire historie betreft ook onze voormalige koloniën. Een historie die door sommigen worden verzwegen of verdraaid. De Molukse KNIL militairen stonden klaar voor het Koninkrijk, toen een beroep op ze werd gedaan. Na de zelfstandigheid van Indonesië en hun onvermijdelijke komst naar Nederland, werden ze behandeld als tweederangs burgers.

Zoals we vaker in de geschiedenis van Nederland zien, is de behandeling van mensen selectief en afhankelijk van factoren die soms oneerlijk zijn.

Deze militairen verdienen ons respect en onze waardering.

Tijdens mijn diensttijd veel direct en zijdelings met Molukse collega's gewerkt en daarvan ook vaders (oud KNIL) ontmoet.
Wat mij tijdens gesprekken met deze oud strijders vooral opviel, was het respect en ontzag voor Nederland in het algemeen en Defensie in het bijzonder. Ondanks dat ze onder valse voorwendselen hier naar toe zijn gehaald.
Een loyaliteit waar veel Nederlanders een groot voorbeeld aan kunnen nemen.
Maar die door datzelfde Nederland nooit met enig respect zijn behandeld.
Daarom steun ik dit initiatief omdat het nu nog kan voor de Molukse oud KNIL militairen zelf en het dus de hoogste tijd is om alsnog excuses te maken.

Mijn ouders zijn Moluks, mijn vader was een van de eersten van onze gemeenschap die als KNIL-militair naar Nederland kwam. Wat hen is overkomen, was onrechtvaardig en allesbehalve eervol. Dat verdient geen stilte. Wij Molukkers zijn een trots en bescheiden volk. Geen woorden, maar daden — dat zit in ons bloed. Zelf dien ik al 26 jaar met trots in de Nederlandse krijgsmacht. Net als mijn vader en ooms draag ik het uniform met eer en overtuiging. Als ambassadeur hoop ik, samen met bevlogen wapenbroeders, eindelijk de aandacht te vestigen op de erkenning die mijn vader en zijn generatie verdienen.

Wat zijn ze nu eigenlijk kwijt geraakt door valse beloftes.

Als ik persoonlijk aan de Molukken dacht, dacht ik aan een soort Waddeneilanden.
Maar dit is toch echt wel even heel wat anders. De Molukken heeft een oppervlake van 74.500 km2 en is bijna twee keer zo groot als Nederland. Dit gebied bestaat uit een eilandengroep van honderden eilanden. Ambon, Seram, Buru, Ternate, Tidor en Halmahera zijn de grootse. Er wonen nu 3.1 miljoen mensen op de Molukken, dat is 4% van Indonesië. Op de Molukken worden wel meer dan 90 talen gesproken, dit geeft de diversiteit wel aan. De Molukken is 4% van de totale oppervlakte van Indonesië. We kennen allemaal de tropische foto’s in reisgidsen. Eilanden, palmbomen, lange witte stranden, vulkanen, zeldzame vogels die wij alleen op een hotel zien als logo. Ongerepte flora en fauna. Blauwe lucht en oerwouden. Dit zie je terug in de vlag van de RMS. Het blauw voor de lucht en het kraakheldere water in de zee, het wit van de stranden, het groen van het oerwoud. En daar gaat het nu om. 2/3 van de vlag is rood. Dat symbool staat voor het bloed wat gevloeid heeft voor de onafhankelijkheid. Voor HUN land en voor HUN volk.
Ik denk dat de gemiddelde Nederlander ook geen idee heeft wat dit betekend voor de trotse Molukker, het is tijd om verder te gaan, dat kan met een simpel gebaar. Excuses!

Afrodite-Sissi, Choulis - Luiken

Mijn Opa Engelbertus Luiken, was dienstplichtig en heeft moeten vechten voor Indonesië, Indië, Irak en Israël. Hij heeft daar veel leed gezien en samen met zijn kameraden ging hij in het verzet. Er werden ze dingen beloofd die later anders bleken te zijn. Samen op tanks kwamen ze Nederland binnen en bevrijden ze de mensen. De mensen stonden langs de wegen met vlaggetjes en waren blij dat ze bevrijd waren.

Een aantal jaar van mijn leven ben ik opgegroeid binnen de Molukse cultuur. Mijn oudste zoon is namelijk van een Molukse vader.
Het leed wat de Molukse mensen hebben mee gemaakt is nog steeds een zeer pijnlijke kwestie waar het liefste niet over gesproken word. Ook voor deze mensen geld dat ze dingen werden beloofd die achteraf heel anders bleken te zijn. Vergelijkbaar wat mijn Opa heeft meegemaakt. Ze wilden terug naar de Molukken en onafhankelijk worden.

Mijn vader Frans Herinx is belangrijk beroepsmilitair en piloot. Hij heeft zijn hele leven voor Defensie gewerkt, is allang al met pensioen, maar geeft nog steeds vliegles.

Ik zelf strijd voor onafhankelijkheid en vrijheid en vind dat we moeten leren van wat er in het verleden is gebeurd.

Ik voel me vereerd om Ambassadeur te zijn voor de KNIL Millitairen.

Als kleinzoon van een KNIL militair welke is bezweken aan de Birma Spoorweg ben ik zeer betrokken bij de Molukse KNIL militairen.
Mijn vader zat in 4 Jappenkampen en heeft veel te danken aan onze Molukse broeders en zusters.

Het wordt hoog tijd voor excuses aan de Molukse militairen. Te lang zijn deze mensen vergeten door Nederland.

Ik treed op als ambassadeur omdat dit geen kwestie is van verleden tijd, het is een open wond in ons collectief geweten. Dit gaat niet zomaar om excuses, dit gaat om eer, om waarheid, om mensen die kapot zijn gezwegen. De Molukse KNIL-soldaten gaven alles: hun loyaliteit, hun veiligheid, hun toekomst. En wat kregen ze terug? Verraad. Vergeten in oude kazernes, opgesloten in een stilte die generaties diep sneed. Generaties zijn opgegroeid met het gevoel vergeten te zijn door het land waarvoor hun voorouders vochten. De manier waarop Nederland de Molukse KNIL-soldaten heeft gebruikt en daarna afgedankt, is een schandvlek die nog altijd niet is uitgewist.

Ik kies ervoor om recht te doen. Om te herinneren. En om te eisen wat nooit gevraagd had hoeven worden: Eer. Waardigheid. Excuses.

Niet als gunst. Maar als plicht.

Het is mijn plicht om op te staan voor rechtvaardigheid, om stem te geven aan generaties die zijn genegeerd, misleid en vergeten.
Excuses afdwingen via een petitie is beschamend, maar ZWIJGEN is ERGER. Ik wil geen toeschouwer zijn van onrecht — ik wil een brug zijn naar erkenning, heling en eerherstel. Want pas als we de waarheid onder ogen durven zien, kunnen we als samenleving écht vooruit.

Ik ben Onno van Boven, oud-officier van het Korps Commandotroepen. Vanuit die achtergrond is dienstbaarheid altijd mijn kompas gebleven. Als mede-eigenaar van Triangular Group en mede-oprichter van de Commando & Family Foundation zet ik me dagelijks in voor een veiligere, naar ook menselijkere samenleving.

Belangrijk om stil te staan bij een groep mensen die een bijzondere plek verdient in ons collectieve geheugen: de Molukse KNIL-militairen en hun families.

Ons huidige Korps Commandotroepen heeft diepe wortels. In Nederlands-Indië bestond het Korps Speciale Troepen, onze directe voorganger, voor een groot deel uit Molukse militairen. Het waren deze mannen die schouder aan schouder vochten, die offers brachten, en die ons Korps mede hebben gevormd tot wat het nu is.

Zij zijn onze wapenbroeders. En met die band komt ook een verantwoordelijkheid. Want naast hun moed en inzet kennen we ook het andere verhaal: het verhaal van families die na terugkeer naar Nederland te maken kregen met teleurstelling, onrecht en een schrijnend gebrek aan erkenning. Een gebrek aan erkenning waar generaties pijn van hebben gekend.

Het is de hoogste tijd dat wij ons als samenleving uitspreken. Dat we erkennen wat jullie en jullie families hebben doorstaan. Dat we jullie strijd, jullie opofferingen, jullie trouw niet vergeten. Dat jullie verhalen met trots en respect voortleven.

Mijn vader zweeg als het graf over zijn oorlogsverleden, maar was vaak woedend over zaken die wij als kinderen niet konden plaatsen. Ontberingen onder erbarmelijke omstandigheden tijdens de Bersiap-periode maakten hem tot een gebroken man. Het trauma dat hij daar opliep, kwam in alle hevigheid terug in Nederland. In Nederland werd hij behandeld door verschillende artsen. De behandeling met kalmeringsmiddelen leidde tot verslaving, maar zijn latere behandeling door een psychiater had een positieve impact op zijn dagelijks leven. De klachten waren gerelateerd aan zijn oorlogstrauma's, maar waren moeilijk grijpbaar voor artsen, aangezien ze verergerden door emoties. Hij moest uiteindelijk stoppen met werken en ging eerder met pensioen vanwege zijn oorlogstrauma. Het is moeilijk om de volledige omvang van zijn leed te begrijpen, maar het is belangrijk om te erkennen.

Onze generatie draagt Molukse bagage, een rugzak vol met het Molukse verdriet van onze ouders. Als kinderen zagen we de pijn in hun gezicht en voelden we dat er iets was. Hun geschiedenis, hun trauma’s zijn niet erkend. Die onverwerkte trauma’s speelden een rol in het dagelijks leven. Het is de hoogste tijd voor eerherstel van Molukse KNIL-militairen. De erkenning van hun bijdrage en de pijnlijke geschiedenis die zij en hun families hebben meegemaakt, is cruciaal.

Als oudste van de derde generatie voel ik de verantwoordelijkheid om het verhaal van mijn familie door te geven. Mijn opa Pascoal kwam uit Manado (Sulawesi), mijn oma Lisapaly uit een Molukse familie van Ambon, met wortels in Ihamahu op Saparua.

Mijn ouders – mijn vader, Indisch geboren in Bandung, en mijn moeder, Moluks en geboren op Ambon – gaven mij een Nederlandse opvoeding, gericht op integratie en acceptatie. Tegelijk kreeg ik via mijn opa de Molukse waarden mee, én de verhalen uit het voormalige Nederlands-Indië.

Als kind in een Brabants stadje in de jaren ’70 werd ik uitgescholden voor ‘treinkaper’, niet alleen door klasgenoten maar ook hun ouders. Nu besef ik des te meer wat de eerste generatie Molukkers is aangedaan – KNIL-militairen die naar Nederland kwamen, in kampen werden geplaatst en als vee werden verplaatst.

Ik wil bijdragen aan het levend houden van hun verhaal. Dat van mijn opa en oma, mijn moeder – en dat van ons. Daar horen ook excuses bij voor wat de eerste en tweede generatie is aangedaan.

Ik ben Nederlander, Brabander, Indo én Molukker. Met trots. Met het bloed van mijn voorvaderen.
Mena Muria.

Als zoon van een Kniller heb ik ondervonden welk leed deze Knillers hebben ervaren, een kille aankomst in NL en weggestopt in diverse kampen.
Mijn vader sprak niet vaak over zijn diensttijd en ik voelde zijn teleurstelling over zijn tijd in Ned. Indie en vooral de kille ontvangst in Nederland.
Als dienstplichtige heb ik het ook kunnen waarnemen in mijn diensttijd, positieve maar ook negatieve indrukken die mij tot op heden gevormd hebben. Ik heb mij kunnen inzetten voor de Molukse militairen, waaronder als initiatiefnemer voor "Molukkers bij de Krijgsmacht". Als lid van de KOVOM heb ik een andere wereld betreden; het gaat om erkenning in plaats van "veteranenstatus", wat in de politiek niet gewaardeerd wordt, net zoals de Molukse Knilmilitairen in een donkere hoek zijn gestopt.

Als secretaris van IMOS Nederland heb ik een groot netwerk, ondanks dat het een afdeling is van IMOSPHINX België.

Op FaceBook, als medebeheerder van "Dienstmaten van Toen en Nu Krijgsmachtbreed", wat uitgegroeid is tot een grote besloten groepspagina, is het een grote uitdaging om de excuses voor de Knillers bekend te maken. Het gaat niet alleen om excuses, maar ook om herstel, wat hier de meeste Nederlanders niet of te weinig weten. Het is voor mij een eer hieraan mee te werken.

Het heeft al veel te lang geduurd dat de oud KNIL militairen en thuisfront geen gehoor krijgen voor fouten uit het verleden
ten opzichte van aankomst in Nederland, en verdere behandeling voor deze wapenbroeders.

Het zou terecht zijn voor een officieel excuus door NL regering , het is nooit te laat.

In 2018 werd door het toenmalige kabinet excuses aangeboden aan de Molukse veteranen en werden zij ook officieel als veteraan erkend.
Onmiddellijk kwamen er reacties die aangaven dat de KNIL militairen altijd al erkend waren en dat dit overbodig was. Dit geld misschien voor de KNILers die als beroepsmilitair in het leger zaten. Historici zullen ongetwijfeld ergens een regeltje ontdekken waarmee de feitelijkheid bedekt kan worden met de waarheid (waarheid is slechts een perceptie van degene die hem poneert, en zo heeft iedereen zijn eigen waarheid).

Feiten zijn dat de Molukse militairen onder valse voorwendselen zijn gerepatrieerd en in Nederland direct gedemilitariseerd. Ze zijn onder schandalige omstandigheden in vele kampen neergezet als stateloos zonder enig recht op een menselijke behandeling. Als stateloos konden zij niet vrij reizen of werken. Bovendien moesten zij zich schikken in absurde kamp regels.

Ik heb bijna 40 jaar gediend bij defensie om juist deze omstandigheden te voorkomen. Als de gemiddelde Nederlander gevraagd wordt wie de Molukkers zijn en waarom ze naar Nederland zijn gekomen, zal minder dan 50% hier een redelijk antwoord op kunnen geven.

Het word dus hoog tijd!

Molukkers hebben moedig voor Nederland gestreden. Hopelijk heeft Nederland de moed om haar excuses aan te bieden aan de Molukkers.

Als kleinzoon van een KNIL-Militair ben ik opgegroeid met de verhalen van mijn vader, tante en oom over Nederlands Indië. Onze Indische traditie werd altijd geleefd en beleeft. Ook heel veel verhalen over “ons Indië” aan de eettafel, tot laat in de avond.

Over de mooie dingen, maar ook over de pijnlijke momenten.

Wat mijn opa heeft meegemaakt in krijgsgevangenschap in Thailand, als dwangarbeider aan de Birma spoorweg. En hoe hij terugkwam bij een flink uitgedund gezin. Hoe hij nooit zijn achterstallige soldij heeft gekregen. Dit heeft een diepe bewustwording achtergelaten over hoe slecht onze KNIL-Militairen zijn behandeld en hoe ze tekort zijn gedaan.

Tijd om dit eindelijk recht te zetten!

Achter je liggen de lessen en voor je liggen de kansen.

Dat geldt niet alleen voor mensen maar ook voor een natie, ook voor Nederland.
De lessen moet je dan natuurlijk wel meekrijgen…anders lijkt het er toch op dat men ons collectieve verhaal liever wat anders doorgeeft. Wat je niet weet, doet geen pijn, maar van wat je niet weet kun je ook niet leren en over wat je niet weet kun je ook geen vragen stellen.

Hoe bestaat het dat ik na 6 jaar middelbare school geschiedenis (euh…eerlijkgezegd 7)…van alles heb opgestoken over de Renaissance, de Gouden Eeuw, het Inter Bellum, het oude en moderne China en zoveel meer. Maar geen woord, niets, nada, noppes, over de situatie in Indonesie en het lot van de KNIL-militairen. Zo zijn er overigens meer aspecten die naar mijn mening relevant zijn om te weten over mijn vaderlandse identiteit. Het was geen toeval..25 jaar later hebben ook mijn kinderen net zoveel over dit onderwerp geleerd…niets, nada, noppes.

Om te leren van fouten, moet je open en eerlijk met elkaar reflecteren. Met oog voor context en diverse perspectieven, alleen dan kun je morgen iets beter doen. We hebben recht om die minder fraaie kennis te hebben over wie we zijn met zijn allen.

Ik sluit me daarom graag aan bij dit burgerinitiatief.

Mijn Opa (KNIL-Sergeant Majoor, diverse malen koninklijk onderscheiden) vertelde mij altijd over de verhalen over de oorlog en het gedwongen vertrek naar Nederland. Hij begon met het vertellen van de verhalen toen ik als beroeps ging werken bij de Koninklijke Luchtmacht. Als ik naar mijn opa ging kwam ik altijd in uniform. Wat was hij trots om mij te zien met de strepen op mijn mouw. Met het verdriet in zijn ogen en stem vertelde hij mij dat ons volk bedrogen is door de Nederlandse Overheid. Mijn opa maakte zich destijds hard voor de Molukse gemeenschap. Al tijdens mijn studietijd in de jaren '80 vertelde ik mijn studiegenoten en de leraren waarom onze 1ste generatie hier in Nederland is gekomen nl " onder valse beloftes" Uiteraard wist men daar niks van. Ik heb zelfs gereageerd op een persbericht in de Telegraaf over onze 1ste generatie die op dienstbevel naar Nederland zijn gekomen, en terug zouden gaan naar een vrij Molukken. De pijn van mijn grootouders en de 1ste generatie, heeft mij altijd gemotiveerd om dit verhaal aan iedereen te vertellen. Ik ben erg blij om mee te kunnen werken aan dit initiatief. Het is nu tijd om een duidelijk publiekelijk excuus te krijgen van de Nederlandse Regering. We zijn en blijven strijdbaar ........MENA MURIA. APA DATANG DARI MUKA, JANGAN UNDURÉ.

Als kleinzoon van een KNIL-militair voel ik diep van binnen dat deze geschiedenis nooit vergeten mag worden. Het is schrijnend dat onze schoolboeken nauwelijks spreken over de offers van de KNIL-soldaten – mannen die vochten onder de Nederlandse vlag, met loyaliteit en moed. En hoe zijn zij beloond? Met achterlating, verbroken beloftes en opvang in barakken die meer deden denken aan strafkampen dan aan een welkom.

Ik heb veel Molukse vrienden, en hun pijn raakt mij. Hun verhalen gaan over verloren vertrouwen, generaties van gemis, en een onrecht dat nooit echt erkend is. Dat laat diepe sporen na. Deze geschiedenis is niet alleen Molukse of Indische – het is ónze gezamenlijke geschiedenis. En zolang we die blijven negeren, blijven we mensen onzichtbaar maken die erkenning verdienen.

Daarom blijf ik het zeggen: de KNIL-militairen mogen niet vergeten worden. Nooit. Ik sluit mij daarom graag aan bij dit burgerinitiatief.

Wij als veteranen zijn de afgelopen 80 jaar, en langer, ingezet onder de Nederlandse vlag. Waar ook op deze aardbol. Direct en indirect hebben wij ervoor gezorgd voor vrijheid en veiligheid in Nederland en de overzeese gebiedsdelen. Samen met die bijna 700.000 mannen en vrouwen, sinds mei 1940, zijn wij één grote veteranenfamilie. Ongeacht in welke oorlog of missie wij hebben gediend, ongeacht Krijgsmachtdeel, ongeacht rang of stand zullen wij er voor elkaar moeten zijn. Hun en onze verhalen levend houden.

Laten wij als veteranen onze politieke- en militaire leiders niet elke keer weer dezelfde fouten maken die hun voorgangers in het verleden óók hebben gemaakt.

Dit burgerinitiatief van de overste van de Kreeke is daarvan een heel mooi voorbeeld.

Met enige schaamte, maar ook met gepaste trots, respect en eer, mag ik mededelen dat ik ambassadeur ben van het burgerinitiatief: Excuses voor Molukse KNIL-militairen.

Schaamte omdat ik mij schaam over de wijze waarop de Molukse KNIL-militairen zijn behandeld door de toenmalige Nederlandse regering. Gepaste trots, respect en eer omdat ik samen met de andere ambassadeurs dit burgerinitiatief onder uw aandacht mag brengen. Dit om het benodigde aantal handtekeningen te verzamelen, zodat het uiteindelijk als onderwerp op de agenda van de Tweede Kamer komt te staan.

Zoals gezegd schaam ik mij hiervoor als mens, als militair, als veteraan en als commando. Veel mensen weten niet dat Molukse KNIL-militairen hebben gediend bij voormalige stamonderdelen van het huidige Korps Commandotroepen. Naast de algemene geschiedenis is het mede hierdoor dat ik mij wil inzetten voor excuses aan al onze Molukse KNIL-militairen.